Ku mojemu zaskoczeniu było tam więcej oczekujących ludzi niż zakładałam. Tłumy ( w zdecydowanej większości młode dziewczyny) stały kurczowo trzymając się barierek i uporczywie wpatrując się w drzwi, przez, które właśnie przeszłam. Obawiałam się, że Hsueh-Yu za nic nie odnajdzie mnie w tym szalonym tłumie. Dziewczyny wydawały się być coraz bardziej podekscytowane i przez chwilę obawiałam się, że szklana barierka za, którą stały nie wytrzyma pod ciężarem napierających na nią nastolatek. Szybko odrzuciłam myśl o tym, że te rozhisteryzowane dziewczęta reagowały w ten sposób na mnie. Zajęłam się więc wypatrywaniem swojego lubego zupełnie tracąc zainteresowanie oszalałym tłumem. Znalazłam go błyskawicznie, a raczej to on znalazł mnie. Dobrze było ponownie się spotkać. Chyba jeszcze nigdy wcześniej nie trzymał mnie w objęciach tak długo. W końcu musiałam zareagować, gdyż groziło mi poważne uszkodzenie kręgosłupa z powodu silnego uścisku. Zawsze kiedy spotykamy się po długiej rozłące układam sobie w głowie to, co chciałabym mu powiedzieć. Zazwyczaj jednak jest tak, że jak tylko zobaczę jego uśmiechniętą gębę, całe moje poetyckie zawzięcie gdzieś ulatuje i spontaniczny słowotok bierze górę. I chyba to jest na swój własny sposób urocze. Żeby jednak tak uroczo nie było, dowiedziałam się, że żadna z wiadomości, które do niego wysłałam w trakcie podróży nie doszła! Po tym jak opuściłam lotnisko w Pyrzowicach nie otrzymał ode mnie żadnej informacji. Biedaczysko, był bardzo zestresowany, szczególnie dlatego, że doskonale zna moje umiejętności nawigacyjne. Klaudia bowiem często gubi się z największą przyjemnością. Kiedy już opuszczaliśmy lotnisko tłum dziewcząt, które wcześniej przykuły moją uwagę ruszył z prędkością światła piszcząc przy tym przeraźliwie jak gdyby dokonywał się jakiś krwawy mord. Spojrzałam pytająco na swojego chłopaka.
- Wiesz, to dlatego, że razem z tobą przyleciał SuJu. - odpowiedział zupełnie spokojnie.
Wszystkim dziewczętom, którym się to nie udało można rzec tylko...Sorry Sorry ;)
